Het kan erger.

Bij elke fase denk ik: erger kan het niet.

Dat kan het dus wel. Elke. Keer. Opnieuw. Het begon met niet meer weten waar haar oren waren. Helemaal niet luisteren. Doen alsof je er niet bent. Gewoon blijven staan als je vraagt opzij te gaan en je aankijken alsof je iets onmogelijk vraagt.

Vervolgens verrijkte ze onze woning met een artistiek potloodwerk op onze (gelukkig nog niet geschilderde) muren. Maar alsof dat nog niet genoeg was vond ze dat het tijd was om onze (al wel geschilderde) woonkamer te verfraaien met zachte rode wascostrepen. 2 keer. En even later kreeg de vloer ook een beurt. 

Zindelijkheid, ja daar zijn we nu ook al eventjes mee bezig. Maar de beste dame plast en poept waar het haar uitkomt, maar nooit op het potje. Met een voorkeur in de keuken. Een luier of onderbroekje aan wil ze niet. Nee, poepen op de grond. Dat is wat ze wilt. 

En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, weigert de dame te eten wat ik haar voorschotel. Vraagt ze achter brood, krijgt ze brood, vraagt ze koek. Gek ben ik nog steeds niet helemaal, dus ik vraag of banaan ook goed is. Is goed ja. Tot het op tafel ligt. Avondeten; broccoli. Heeft ze altijd vol smaak opgegeten. Nu plots niet. Wat een drama. Gekrijs alsof ze gevilt werd. En zeuren. Zeuren achter een boke. Softie zoals ik ben geef ik haar een boke. Nee, weer niet goed. Wilt ze appel. Gek word ik ervan! Knettergek! 

Terrible Two's. Twee is nee. Het is een understatement.