18u: Avondmaaltijd
19u: Speelgoed opruimen
19u15: Pyjama aan, tandjes poetsen
19u30: Verhaaltje voorlezen en knuffelen
19u45: Lieve, slapende kindjes in bed.
Wat. Een. Grap.
Om 18u geef je je dreumes de kans om zelf te eten. Dit resulteert zich in een tafel onder de stoofvlees, en frietjes die op de vloer groeien. Ook de haren en de kleertjes van je dreumes mochten eraan geloven. Ze moet in bad. Maar eerst nog even de jongste voeden, dat is dringender. Terwijl ik voed, smeert dreumes haar handen overal aan af. De muren, de tafel, de zetels, speelgoed, ... Alles wordt besmeurd.
Om 19u de oudste in bad. Na 5 minuten drama omdat ze géén schuim in haar haren wilt is ze dan toch gewassen. Ze wilt nog niet uit bad, eerst nog spelen. En 'zelluf' tanden poetsen! Geen pyjama aanwillen, naakt is leuker. Als ik om 19u20 haar dan toch in haar pyjama krijg, besluit ik het opruimen zo te laten.
Tijd voor een verhaaltje. Ik doe een poging tot voorlezen terwijl zij alles wat er in het boek staat benoemd en haar eigen versie van het boek vertelt. Na 5 pagina's met elk 3 zinnen is de dame het beu en begint ze over en weer te springen op bed. Wanneer ik zeg dat het tijd is om te slapen krijg ik een heel duidelijke 'NEE!'
Ze tiert en gilt, wilt haar schoenen aantrekken, wilt nog een koek. En een sapje ook! Na nog wat drinken, opnieuw de tandjes 'zelluuuuuuf' poetsen. Na nog eens aan te kondigen dat het bedtijd is krijg ik alweer een dikke, vette 'NEE!" Mama is het beu, grabbelt haar vast, en legt haar in bed. Dan maar rusten, dat is ook goed. Zolang ze maar stil is en ik eindelijk mijn koffie die ik deze ochtend nog te goed had, kan drinken. Ik hoor haar haar beklag doen tegen Mijnheer De Ijsbeer.
Om 22u ga ik nog even kijken, samen met Papa. "Ach, 't is toch zo'n lieveke!"
donderdag 24 oktober 2013
Standje overleven
De griep. Ik ben geveld door de griep. Koorts, spetterpoep, overgeven, spierpijn, opgezette klieren, snotteren, hoofdpijn, ... De hele rimram. Een stemmetje in mijn hoofd gilt dat ik in bed moet blijven liggen. Louise gilt dat ze honger heeft. Wie het hardst gilt, wint.
Stand op overleven dus. Met veel moeite sleur ik mezelf uit bed. Snotterend smeer ik boterhammen voor Louise. Wanneer ik haar uit bed haal en haar kleren aan doe gilt ze heel de boel bij elkaar. Ze wilt auto's zien (haar kamertje kijkt uit op een grote autoparking, vindt ze helemaal geweldig, af en toe is er ook een poes te zien). Als ik Louise heb geïnstalleerd aan de tafel voor haar boterhammen, ga ik Julie uit bed halen. Ik zet me neer in de zetel om haar te voeden. Ik merk meteen dat de jongedame heeft besloten vandaag een regeldag in te voeren (de timing...).
De rest van de voormiddag en middag hang ik in de zetel met Julie op mij, terwijl Louise heel het kot overhoop haalt. Mijn hoofd probeer ik af te sluiten voor haar getier en haar duizend en één vragen. Hoe meer zij gaat vragen, hoe minder ik ga verdragen. Dus de rest van de dag mag ze tekenfilmpjes kijken.
Om 15u komt papa weer thuis en draag ik alle zorg van de meisjes over aan hem en kruip ik verder in de zetel om lekker uit te zieken. Papa heeft ook de opdracht gekregen om het avondeten klaar te maken. Dat is dus Nasi uit een pakje. De afwas blijft staan en de meisjes gaan ongewassen hun bed in. Maar ik heb tenminste een halve dag de vrijheid gehad om te kunnen uitzieken.
De volgende dag was ik weer op en top mama en kon ik Louise weer laten vliegen.
Stand op overleven dus. Met veel moeite sleur ik mezelf uit bed. Snotterend smeer ik boterhammen voor Louise. Wanneer ik haar uit bed haal en haar kleren aan doe gilt ze heel de boel bij elkaar. Ze wilt auto's zien (haar kamertje kijkt uit op een grote autoparking, vindt ze helemaal geweldig, af en toe is er ook een poes te zien). Als ik Louise heb geïnstalleerd aan de tafel voor haar boterhammen, ga ik Julie uit bed halen. Ik zet me neer in de zetel om haar te voeden. Ik merk meteen dat de jongedame heeft besloten vandaag een regeldag in te voeren (de timing...).
De rest van de voormiddag en middag hang ik in de zetel met Julie op mij, terwijl Louise heel het kot overhoop haalt. Mijn hoofd probeer ik af te sluiten voor haar getier en haar duizend en één vragen. Hoe meer zij gaat vragen, hoe minder ik ga verdragen. Dus de rest van de dag mag ze tekenfilmpjes kijken.
Om 15u komt papa weer thuis en draag ik alle zorg van de meisjes over aan hem en kruip ik verder in de zetel om lekker uit te zieken. Papa heeft ook de opdracht gekregen om het avondeten klaar te maken. Dat is dus Nasi uit een pakje. De afwas blijft staan en de meisjes gaan ongewassen hun bed in. Maar ik heb tenminste een halve dag de vrijheid gehad om te kunnen uitzieken.
De volgende dag was ik weer op en top mama en kon ik Louise weer laten vliegen.
zondag 20 oktober 2013
Als het stil is
Als het stil is...
... Heeft je peuter de muren versierd met stift.
... Heeft je peuter de inhoud van zijn luier in bad uitgesmeerd.
... Heeft je baby plots zwarte stiftstrepen op zijn gezicht.
... Is de pot choco leeg en is je peuter bruin.
... Heb je geen zinkzalf meer, maar wel een wit salon.
... Zijn alle pakjes babydoekjes leeg.
... Heeft je kind waspoeder gegeten.
... Staat je peuter plots op tafel.
... Heeft je peuter de knopjes van de wasmachine gevonden.
... Zijn plots al je kasten leeg en ligt de inhoud er in een hoopje voor.
... Zit je peuter in het hondenhok.
... Eet je peuter de kattenbrokjes op.
... Heeft je kleuter de haren van je peuter geknipt.
... Heeft je peuter de poef vernield en liggen er overal kleine vullingbolletjes op de vloer.
... Is het behang van de muren afgetrokken.
... Liggen er plots kapotte eieren op de vloer. "Eitje bakken!"
... Liggen er boterhammen in de Playstation
Wat spoken jullie baby's, peuters en kleuters uit? Of wat hebben jullie zelf uitgespookt als kleintje?
... Heeft je peuter de muren versierd met stift.... Heeft je peuter de inhoud van zijn luier in bad uitgesmeerd.
... Heeft je baby plots zwarte stiftstrepen op zijn gezicht.
... Is de pot choco leeg en is je peuter bruin.
... Heb je geen zinkzalf meer, maar wel een wit salon.
... Zijn alle pakjes babydoekjes leeg.
... Heeft je kind waspoeder gegeten.
... Staat je peuter plots op tafel.
... Heeft je peuter de knopjes van de wasmachine gevonden.
... Zijn plots al je kasten leeg en ligt de inhoud er in een hoopje voor.
... Zit je peuter in het hondenhok.
... Eet je peuter de kattenbrokjes op.
... Heeft je kleuter de haren van je peuter geknipt.
... Heeft je peuter de poef vernield en liggen er overal kleine vullingbolletjes op de vloer.
... Is het behang van de muren afgetrokken.
... Liggen er plots kapotte eieren op de vloer. "Eitje bakken!"
... Liggen er boterhammen in de Playstation
Wat spoken jullie baby's, peuters en kleuters uit? Of wat hebben jullie zelf uitgespookt als kleintje?
zaterdag 19 oktober 2013
Die kinderartsen
Ik blijf er maar mee in mijn maag zitten en moet mijn verhaal gewoon duizend keer kwijt. Ik denk dat het een lang verhaal wordt.
De problemen begonnen al in de kraamweek. Na een geweldige bevalling, een superstart met de borstvoeding en heerlijk genieten van ons meisje begon Julie melk terug te geven. Kan op zich natuurlijk. De dame dronk zowat om het uur, als het niet vaker was, dus het leek ons heel normaal. We merkten al meteen na de geboorte dat Julie helemaal anders is dan haar grote zus. Een meisje dat wat meer aan ons zou gaan plakken, wat meer geborgenheid zou gaan nodig hebben. Eenmaal thuis kwam er 2 keer per week een kraamverzorgster. In mijn hoofd zouden Julie en ik hele dagen lekker tutten in de zetel terwijl ik de kraamverzorgster zou laten zwoegen om mijn was en plas te doen.
Helaas draaide het anders uit. We kwamen uit het ziekenhuis en Julie begon te huilen. Niet gewoon huilen, nee, krijsen. Dagenlang. Nachtenlang. De draagdoek en de borst boden soelaas. Naast het teruggeven van melk en het krijsen, begon ze ook ademhalingsproblemen te krijgen, ze ging hikken, overstrekken, had veel krampen, niezen, ... Voor ons was het duidelijk: ze had reflux (Louise had ook reflux). Ook de kraamverzorgster, die meer aan het tutten was met de baby dan ik, want ik probeerde slaap in te halen als zij er was, dacht ook in die richting.
We maakten een afspraak met de kinderarts (Dr. D). Ik had ondertussen mijn verhaal al eens gedaan op D&V en daar werd er gezegd dat het ook een koemelkallergie kon zijn, of dat er misschien ergens een blokkade zat. Ik ben iemand die vooral veel op artsen vertrouwt, dus ik dacht: "We zien wel wat de arts zegt, zij heeft ervoor gestudeerd." Bij de dokter bespraken we de symptomen en gaf ik een aantal keer aan dat men mij had gezegd dat het misschien ook een koemelkallergie kon zijn. Volgens haar was dat onzin, was er maar een heel klein percentage van de zuigelingen allergisch. Dus de conclusie was reflux. Er werd medicatie voorgeschreven. Ze gaf ook gelijk nog een ander voorschrift mee voor als de ene medicatie niet zou werken. De eerste medicatie werkte inderdaad niet, de tweede ook niet. Er werden onderzoeken in het ziekenhuis gedaan. Er werd bloed afgenomen, urine afgenomen, een echo van hoofd en buik (uit de onderzoeken kwam niets voort). Er werd nog andere medicatie voorgeschreven. Maar het hielp niet. Dus ik belde weer met Dr. D. Ze zei dat we het met de medicatie toch nog even moesten aankijken. Soms heeft medicatie wat tijd nodig. Tot woensdag, zei ze. Als er dan niets is verandert, zou Dr. D Julie laten opnemen en zou er verder gekeken worden. Dus ik wachte, en het werd erger. Veel erger. Tegen die woensdag zat ik er compleet door. De kraamverzorgster zei dat ik naar de kinderarts moest bellen. Dr. D vroeg aan mij of ik het niet nog een dag kon aankijken. Met tranende ogen keek ik naar de kraamverzorgster die mij met een bemoedigend knikje liet weten dat ik me niet zo mocht laten afschepen. Dus ik zei heel kordaat tegen Dr. D dat ze Julie onmiddellijk moest laten opnemen.
Diezelfde middag werden we verwacht op de spoedafdeling. Helaas ging Dr. D net op dat moment voor 2 weken op verlof. Dr. V zou haar vervangen. Bij aankomst in het ziekenhuis kwam er eerst een assistent-arts Julie onderzoeken. Daarna kwam Dr. V. Al meteen kon ik uit zijn houding opmaken dat hij mij een veel te ongeruste moeder vond die het weer niet aankon. Hij wist mij te vertellen dat er met borstvoeding altijd alleen maar problemen zijn en dat het voor niets goed is. Daar stond ik dan, ik die zoveel moeite had gedaan om goed voorbereid te zijn. Ik, die zo graag het beste aan mijn kind wilde geven. Op dat moment werd ik heel erg wantrouwig. Dr. V zei me ook, nee, sorry, beval mij dat ik naar huis zou gaan en zou gaan uitrusten. Mooi niet, dacht ik. Ik kom niet naar het ziekenhuis zodat de verpleegsters voor oppas kunnen spelen, daarvoor ben ik wel naar oma. Ik wil verdomme weten wat er met mijn kind scheelt!
We kregen een kamertje op de pediatrie. Er werd een PH-metrie gedaan (dan wordt er een sonde via haar neus vlak boven haar maag geplaatst, dit meet het aantal keer zuur dat er op komt). 24u moest de test duren. Ik moest ook opschrijven wanneer ze neerlag, wanneer ze de borst kreeg. In het ziekenhuis was ze wat rustiger. Maar ik heb daar toch ook 's nachts met Julie in de draagzak rond gelopen om haar in slaap te krijgen. Het viel de verpleging ook op dat ze enorm veel huilde. Volgens hen legde ik haar ook veel te vaak aan en zou ik haar gaan overvoeden en kwam alles daardoor. Ik vroeg aan hen of ik met de lactatiekundige van het ziekenhuis kon spreken. De ene verpleegster wist niet eens wat dat was. De andere wist mij te vertellen dat zij niet meer als lactatiekundige voor het ziekenhuis werkte, maar wel op zelfstandige basis en dat zij mij dus niet in het ziekenhuis zou verder helpen.
De dag na de opname kwam Dr. V ons de uitslag van het onderzoek meedelen. Er kwam slechts 1 procent van de tijd zuur op. Geen reflux dus. Toch werd er medicatie meegegeven. Ook kreeg ik van Dr. V het advies om over te stappen op kunstvoeding en de melk ik te dikken. Toen ik aangaf dat ik mijn melk ook kon afkolven antwoordde hij heel ongeïnteresseerd: "Ja, dat kan ook. U doet maar."
Thuis kreeg ze dus medicatie en ingedikte moedermelk. Het leek allemaal te beteren. Een week later moesten we weer op consultatie bij Dr. V. Ik vertelde opgelucht dat ze al veel minder huilde. Dus we gingen door met de behandeling. Niet veel later kregen we alles dubbel en dik terug. Julie sliep helemaal niet meer, ook niet meer in de draagdoek. Ze spuugde een hele dag door, tijdens het voeden, na het voeden, voor het voeden. Krampen had ze constant. De ademhaling was heel erg piepend en terug ging ze veel hikken en niezen. Plots kwam er ook uitslag op haar gezicht.
Ik besloot niet meer naar de kinderarts te gaan maar het advies van andere mama's op te volgen. Ik schrapte de yoghurt, melk en room uit mijn voeding. Ik was 3 dagen daarmee bezig toen ik op mijn wekelijks haakavondje een dame van La Leche League ontmoette. Na mijn verhaal en een snelle blik op mijn dochter wist ze bijna zeker dat het een koemelkallergie was. Ze zei me dat ik best op een streng koemelkvrij dieet kon gaan en dat we het heel snel zouden gaan merken als het effectief dat was.
De problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Weinig spugen, dagen zonder krampen, een vrolijk, lachend meisje, slapen, ... Heerlijk! Ons probleem was opgelost!
Ik bleef wel met een naar gevoel in mijn maag zitten. Die onderzoeken, dat wekenlang laten aanslepen, verschillende medicamenten, het had allemaal niet nodig geweest! Deze week schraapte ik mijn moed bij elkaar en belde ik Dr. D. Ik vertelde haar mijn verhaal. Onderstaande reacties kreeg ik van haar:
"Ja maar ze krijgt toch moedermelk? Geen koemelk?"
"Koemelk wordt omgezet in moedermelk, dus dat kan niet, hoor!"
"Slechts een klein gedeelte van de kinderen reageert erop."
"Ik heb u slechts 2 keer gezien, dus ik kan daar echt niet op afgaan."
"Je zet mensen niet zomaar op dieet." (nee, maar je geeft wel zomaar medicatie aan een pasgeborene)
"En als je op dieet bent, kan je bijna niets meer eten, eh. En ja gaat zoveel tekortkomen, ook je kind. Je doet meer kwaad dan goed."
"La Leche League? Nog nooit van gehoord."
"Waarschijnlijk heeft geen kma maar is het gewoon mettertijd over gegaan."
De stoom kwam uit mijn oren! Zo boos was ik! Ik wilde haar gewoon laten weten dat we het probleem hadden gevonden en haar voorzichtig vertellen dat een bijscholing over borstvoeding (ik had dat nog niet eens uitgesproken) misschien wel kon helpen. Ik wilde dat mochten er nog mama's komen met een gelijkaardig verhaal dat er ook gekeken werd naar een mogelijke koemelkallergie.
Haar reactie heeft mij zo boos gemaakt dat ik een klacht heb ingediend bij het ziekenhuis waar ze is mee verbonden. Een klacht over het gedrag van Dr. V naar mij toe en een klacht over het de gebrekkige kennis van de beide artsen over borstvoeding. Ik vind dit essentieel voor een kinderarts. Een arts die ook gaat over de voeding van kinderen, een arts die invloed heeft op de keuzes van de ouders. Een arts die borstvoeding op de eerste plaats zou moeten zetten.
Door deze situatie ben ik het vertrouwen in de artsen een beetje verloren.
De problemen begonnen al in de kraamweek. Na een geweldige bevalling, een superstart met de borstvoeding en heerlijk genieten van ons meisje begon Julie melk terug te geven. Kan op zich natuurlijk. De dame dronk zowat om het uur, als het niet vaker was, dus het leek ons heel normaal. We merkten al meteen na de geboorte dat Julie helemaal anders is dan haar grote zus. Een meisje dat wat meer aan ons zou gaan plakken, wat meer geborgenheid zou gaan nodig hebben. Eenmaal thuis kwam er 2 keer per week een kraamverzorgster. In mijn hoofd zouden Julie en ik hele dagen lekker tutten in de zetel terwijl ik de kraamverzorgster zou laten zwoegen om mijn was en plas te doen.
Helaas draaide het anders uit. We kwamen uit het ziekenhuis en Julie begon te huilen. Niet gewoon huilen, nee, krijsen. Dagenlang. Nachtenlang. De draagdoek en de borst boden soelaas. Naast het teruggeven van melk en het krijsen, begon ze ook ademhalingsproblemen te krijgen, ze ging hikken, overstrekken, had veel krampen, niezen, ... Voor ons was het duidelijk: ze had reflux (Louise had ook reflux). Ook de kraamverzorgster, die meer aan het tutten was met de baby dan ik, want ik probeerde slaap in te halen als zij er was, dacht ook in die richting.
We maakten een afspraak met de kinderarts (Dr. D). Ik had ondertussen mijn verhaal al eens gedaan op D&V en daar werd er gezegd dat het ook een koemelkallergie kon zijn, of dat er misschien ergens een blokkade zat. Ik ben iemand die vooral veel op artsen vertrouwt, dus ik dacht: "We zien wel wat de arts zegt, zij heeft ervoor gestudeerd." Bij de dokter bespraken we de symptomen en gaf ik een aantal keer aan dat men mij had gezegd dat het misschien ook een koemelkallergie kon zijn. Volgens haar was dat onzin, was er maar een heel klein percentage van de zuigelingen allergisch. Dus de conclusie was reflux. Er werd medicatie voorgeschreven. Ze gaf ook gelijk nog een ander voorschrift mee voor als de ene medicatie niet zou werken. De eerste medicatie werkte inderdaad niet, de tweede ook niet. Er werden onderzoeken in het ziekenhuis gedaan. Er werd bloed afgenomen, urine afgenomen, een echo van hoofd en buik (uit de onderzoeken kwam niets voort). Er werd nog andere medicatie voorgeschreven. Maar het hielp niet. Dus ik belde weer met Dr. D. Ze zei dat we het met de medicatie toch nog even moesten aankijken. Soms heeft medicatie wat tijd nodig. Tot woensdag, zei ze. Als er dan niets is verandert, zou Dr. D Julie laten opnemen en zou er verder gekeken worden. Dus ik wachte, en het werd erger. Veel erger. Tegen die woensdag zat ik er compleet door. De kraamverzorgster zei dat ik naar de kinderarts moest bellen. Dr. D vroeg aan mij of ik het niet nog een dag kon aankijken. Met tranende ogen keek ik naar de kraamverzorgster die mij met een bemoedigend knikje liet weten dat ik me niet zo mocht laten afschepen. Dus ik zei heel kordaat tegen Dr. D dat ze Julie onmiddellijk moest laten opnemen.
Diezelfde middag werden we verwacht op de spoedafdeling. Helaas ging Dr. D net op dat moment voor 2 weken op verlof. Dr. V zou haar vervangen. Bij aankomst in het ziekenhuis kwam er eerst een assistent-arts Julie onderzoeken. Daarna kwam Dr. V. Al meteen kon ik uit zijn houding opmaken dat hij mij een veel te ongeruste moeder vond die het weer niet aankon. Hij wist mij te vertellen dat er met borstvoeding altijd alleen maar problemen zijn en dat het voor niets goed is. Daar stond ik dan, ik die zoveel moeite had gedaan om goed voorbereid te zijn. Ik, die zo graag het beste aan mijn kind wilde geven. Op dat moment werd ik heel erg wantrouwig. Dr. V zei me ook, nee, sorry, beval mij dat ik naar huis zou gaan en zou gaan uitrusten. Mooi niet, dacht ik. Ik kom niet naar het ziekenhuis zodat de verpleegsters voor oppas kunnen spelen, daarvoor ben ik wel naar oma. Ik wil verdomme weten wat er met mijn kind scheelt!
We kregen een kamertje op de pediatrie. Er werd een PH-metrie gedaan (dan wordt er een sonde via haar neus vlak boven haar maag geplaatst, dit meet het aantal keer zuur dat er op komt). 24u moest de test duren. Ik moest ook opschrijven wanneer ze neerlag, wanneer ze de borst kreeg. In het ziekenhuis was ze wat rustiger. Maar ik heb daar toch ook 's nachts met Julie in de draagzak rond gelopen om haar in slaap te krijgen. Het viel de verpleging ook op dat ze enorm veel huilde. Volgens hen legde ik haar ook veel te vaak aan en zou ik haar gaan overvoeden en kwam alles daardoor. Ik vroeg aan hen of ik met de lactatiekundige van het ziekenhuis kon spreken. De ene verpleegster wist niet eens wat dat was. De andere wist mij te vertellen dat zij niet meer als lactatiekundige voor het ziekenhuis werkte, maar wel op zelfstandige basis en dat zij mij dus niet in het ziekenhuis zou verder helpen.
De dag na de opname kwam Dr. V ons de uitslag van het onderzoek meedelen. Er kwam slechts 1 procent van de tijd zuur op. Geen reflux dus. Toch werd er medicatie meegegeven. Ook kreeg ik van Dr. V het advies om over te stappen op kunstvoeding en de melk ik te dikken. Toen ik aangaf dat ik mijn melk ook kon afkolven antwoordde hij heel ongeïnteresseerd: "Ja, dat kan ook. U doet maar."
Thuis kreeg ze dus medicatie en ingedikte moedermelk. Het leek allemaal te beteren. Een week later moesten we weer op consultatie bij Dr. V. Ik vertelde opgelucht dat ze al veel minder huilde. Dus we gingen door met de behandeling. Niet veel later kregen we alles dubbel en dik terug. Julie sliep helemaal niet meer, ook niet meer in de draagdoek. Ze spuugde een hele dag door, tijdens het voeden, na het voeden, voor het voeden. Krampen had ze constant. De ademhaling was heel erg piepend en terug ging ze veel hikken en niezen. Plots kwam er ook uitslag op haar gezicht.
Ik besloot niet meer naar de kinderarts te gaan maar het advies van andere mama's op te volgen. Ik schrapte de yoghurt, melk en room uit mijn voeding. Ik was 3 dagen daarmee bezig toen ik op mijn wekelijks haakavondje een dame van La Leche League ontmoette. Na mijn verhaal en een snelle blik op mijn dochter wist ze bijna zeker dat het een koemelkallergie was. Ze zei me dat ik best op een streng koemelkvrij dieet kon gaan en dat we het heel snel zouden gaan merken als het effectief dat was.
De problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Weinig spugen, dagen zonder krampen, een vrolijk, lachend meisje, slapen, ... Heerlijk! Ons probleem was opgelost!
Ik bleef wel met een naar gevoel in mijn maag zitten. Die onderzoeken, dat wekenlang laten aanslepen, verschillende medicamenten, het had allemaal niet nodig geweest! Deze week schraapte ik mijn moed bij elkaar en belde ik Dr. D. Ik vertelde haar mijn verhaal. Onderstaande reacties kreeg ik van haar:
"Ja maar ze krijgt toch moedermelk? Geen koemelk?"
"Koemelk wordt omgezet in moedermelk, dus dat kan niet, hoor!"
"Slechts een klein gedeelte van de kinderen reageert erop."
"Ik heb u slechts 2 keer gezien, dus ik kan daar echt niet op afgaan."
"Je zet mensen niet zomaar op dieet." (nee, maar je geeft wel zomaar medicatie aan een pasgeborene)
"En als je op dieet bent, kan je bijna niets meer eten, eh. En ja gaat zoveel tekortkomen, ook je kind. Je doet meer kwaad dan goed."
"La Leche League? Nog nooit van gehoord."
"Waarschijnlijk heeft geen kma maar is het gewoon mettertijd over gegaan."
De stoom kwam uit mijn oren! Zo boos was ik! Ik wilde haar gewoon laten weten dat we het probleem hadden gevonden en haar voorzichtig vertellen dat een bijscholing over borstvoeding (ik had dat nog niet eens uitgesproken) misschien wel kon helpen. Ik wilde dat mochten er nog mama's komen met een gelijkaardig verhaal dat er ook gekeken werd naar een mogelijke koemelkallergie.
Haar reactie heeft mij zo boos gemaakt dat ik een klacht heb ingediend bij het ziekenhuis waar ze is mee verbonden. Een klacht over het gedrag van Dr. V naar mij toe en een klacht over het de gebrekkige kennis van de beide artsen over borstvoeding. Ik vind dit essentieel voor een kinderarts. Een arts die ook gaat over de voeding van kinderen, een arts die invloed heeft op de keuzes van de ouders. Een arts die borstvoeding op de eerste plaats zou moeten zetten.
Door deze situatie ben ik het vertrouwen in de artsen een beetje verloren.
maandag 14 oktober 2013
Peuterpubertijd
"Nee, Louise, laat liggen."
"Louise, ga van de tafel af."
"Nee, je mag niet nog een koekje."
"LOUISEEEEEEE STOP MET ZEUREEEEEEEEEEEEEN."
"Louise!"
"Louise!"
"LOUISE!"
"Nee, Louise!" Dat zeg ik zowat een hele dag door. Oren heeft ze niet meer, die is ze ergens kwijt gespeeld (mocht je ze vinden, gelieve terug te sturen). Alles wat niet mag is interessanter dan ooit tevoren. Doodsangsten, sta ik, als mama door. Plots wilt ze die ene broek niet meer aandoen, lust ze geen wortel meer en wilt ze alleen maar haar versleten schoenen aantrekken.
Vol overgave werpt ze zich op de grond, alsof de liefde van haar leven haar heeft achtergelaten. En dat 5 keer op 200m. Terwijl mensen erop staan te kijken, wat commentaar geven (stilletjes, tegen hun gesprekspartner) sta ik er naast en wacht tot ze is uitgeraasd om dan weer verder te gaan.
We kunnen niet meer gewoon langs de bakker lopen, of daar is alweer een woedebui. Rustig winkelen is ook niet meer aan de orde, want ze wilt met alles spelen. Wanneer ik in de toiletten van de Hema de jongste probeer te verschonen loopt ze heel de tijd weg. In de apotheker wilt ze alle tutjes uit proberen, bij de groenteboer schreeuwt ze het uit omdat ze een banaan wilt, in de supermarkt loopt ze weg, in kledingwinkels veegt ze haar neus af aan de kledingstukken, ...
Wanneer we thuis komen haalt ze heel haar speelgoedbak uit, wilt ze niet meer opruimen, lust ze plots geen worteltjes meer en heeft ze geen zin om te slapen.
Als ik dan rond 22u eindelijk in de zetel kan zitten, natuurlijk zelf nog niet gegeten hoor ik Julie sabbelen aan haar handjes en weet ik dat het tijd is om te tutten met haar. Papa komt thuis, ziet het ontplofte huis, en mij uitgeput in de zetel hangen.
"Je hebt precies niet veel gedaan, he, vandaag."
"Louise, ga van de tafel af."
"Nee, je mag niet nog een koekje."
"LOUISEEEEEEE STOP MET ZEUREEEEEEEEEEEEEN."
"Louise!"
"Louise!"
"LOUISE!"
"Nee, Louise!" Dat zeg ik zowat een hele dag door. Oren heeft ze niet meer, die is ze ergens kwijt gespeeld (mocht je ze vinden, gelieve terug te sturen). Alles wat niet mag is interessanter dan ooit tevoren. Doodsangsten, sta ik, als mama door. Plots wilt ze die ene broek niet meer aandoen, lust ze geen wortel meer en wilt ze alleen maar haar versleten schoenen aantrekken.
Vol overgave werpt ze zich op de grond, alsof de liefde van haar leven haar heeft achtergelaten. En dat 5 keer op 200m. Terwijl mensen erop staan te kijken, wat commentaar geven (stilletjes, tegen hun gesprekspartner) sta ik er naast en wacht tot ze is uitgeraasd om dan weer verder te gaan.
We kunnen niet meer gewoon langs de bakker lopen, of daar is alweer een woedebui. Rustig winkelen is ook niet meer aan de orde, want ze wilt met alles spelen. Wanneer ik in de toiletten van de Hema de jongste probeer te verschonen loopt ze heel de tijd weg. In de apotheker wilt ze alle tutjes uit proberen, bij de groenteboer schreeuwt ze het uit omdat ze een banaan wilt, in de supermarkt loopt ze weg, in kledingwinkels veegt ze haar neus af aan de kledingstukken, ...
Wanneer we thuis komen haalt ze heel haar speelgoedbak uit, wilt ze niet meer opruimen, lust ze plots geen worteltjes meer en heeft ze geen zin om te slapen.
Als ik dan rond 22u eindelijk in de zetel kan zitten, natuurlijk zelf nog niet gegeten hoor ik Julie sabbelen aan haar handjes en weet ik dat het tijd is om te tutten met haar. Papa komt thuis, ziet het ontplofte huis, en mij uitgeput in de zetel hangen.
"Je hebt precies niet veel gedaan, he, vandaag."
donderdag 10 oktober 2013
Mishandeling
Oorverdovend gebrul. Ik gooi de deur terug open en keer me naar mijn dochter. Ze steekt haar handje in haar mond. Als ik ernaar kijk zie ik duidelijke striemen en een blauw, gezwollen handje. Ik had de deur gesloten en haar handje stak er per ongeluk nog tussen.
Dat was de jongste* mishandeling van mij naar mijn dochter toe. Het begon toen ze nog in mijn 'veilige' buik zat. Ik botste overal tegenaan met mijn buik. Tja, ik was dat natuurlijk ook niet gewoon en dacht dat ik nog steeds heerlijk slank was. De weken en maanden erna waren het voornamelijk nog lichte ongevalletjes. Als ik haar vast had, botste ik wel eens met haar tegen de deur omdat ik nog steeds dacht zo heerlijk slank te zijn.
9 maanden oud was ze. Het was een ramp. Ik had haar vast, ze wilde getroost worden. Met speelgoed wilde ik haar afleiden. Dus ik bukte me bij de speelgoedbak. Ik verloor het evenwicht en zij knalde met haar gezicht tegen de houten speelgoedbak aan. Een grote, blauwe plek op haar wang. Nog nooit had ik me zo schuldig gevoeld.
En sindsdien is het om zeep. Blauwe plekken, grote builen, schaafwonden en dikke tranen. Opgroeien kan niet zonder. Gelukkig hebben ze mama nog (hoewel zij wel een deel van de verwondingen ongewild aanbrengen) om met lieve, zachte zoenen de pijn weg te kussen van hun kleine kapoenen.
*Ik wilde 'laatste' typen, maar dat zou optimistisch en naïef zijn.
Dat was de jongste* mishandeling van mij naar mijn dochter toe. Het begon toen ze nog in mijn 'veilige' buik zat. Ik botste overal tegenaan met mijn buik. Tja, ik was dat natuurlijk ook niet gewoon en dacht dat ik nog steeds heerlijk slank was. De weken en maanden erna waren het voornamelijk nog lichte ongevalletjes. Als ik haar vast had, botste ik wel eens met haar tegen de deur omdat ik nog steeds dacht zo heerlijk slank te zijn.
9 maanden oud was ze. Het was een ramp. Ik had haar vast, ze wilde getroost worden. Met speelgoed wilde ik haar afleiden. Dus ik bukte me bij de speelgoedbak. Ik verloor het evenwicht en zij knalde met haar gezicht tegen de houten speelgoedbak aan. Een grote, blauwe plek op haar wang. Nog nooit had ik me zo schuldig gevoeld.
En sindsdien is het om zeep. Blauwe plekken, grote builen, schaafwonden en dikke tranen. Opgroeien kan niet zonder. Gelukkig hebben ze mama nog (hoewel zij wel een deel van de verwondingen ongewild aanbrengen) om met lieve, zachte zoenen de pijn weg te kussen van hun kleine kapoenen.
*Ik wilde 'laatste' typen, maar dat zou optimistisch en naïef zijn.
dinsdag 1 oktober 2013
Vrijbrief
Ja, ik heb 2 kleine kinderen. Nee, dat is geen vrijbrief om steeds een gesprek over kinderen met mij aan te gaan. En al helemaal niet om jouw ideeën over opvoeding in het rond te smijten.
Wanneer ik op de bus zit met mijn jongste in de draagdoek gaat het zo:
"Hoe oud is hij?"
"2 maanden, het is een meisje."
"Ah. Slaapt ze al door?"
"Nee, en dat verwacht ik ook niet."
"Je moet wat pap in haar laatste fles doen, dan slaapt ze door."
"Ik geef borstvoeding."
"Ahja, dat heb ik ook gedaan. Maar na 2 maanden was het op, dus dan moest ik flessen geven. Zij is ook 2 maanden, zei je? Dan moet je nu ook flessen geven."
Oké, mevrouw, bedankt voor je niet correcte advies dat ik meteen de vuilbak inkieper.
Dit is 1 gesprekje uit de ondertussen 46 (ja, ik tel ze) die ik heb gehad (familie niet meegeteld). Meestal gaan ze over doorslapen, voeding en laten huilen. En vaak worden de werkwoorden 'zullen' en 'moeten' gebruikt. En 2 andere klassiekers: "Ze gaat zich teveel aan je hechten!" (Oh nee! Straks wilt ze me nog knuffelen ook! Stel je voor!) en "Je verwent haar!" (Wat nu? Verwennen? Ze is 2 maanden oud, ze beseft amper dat ze bestaat.)
Waarom moeten mensen je àltijd aanspreken als je met je kind op de arm zit? Waarom geven ze je altijd ongevraagd, soms zelfs opdringerig advies? En waarom is alles wat niet RRR is zo vreemd, geitewollesokkig of modern? Ik erger me er zo aan! Soms wil ik gewoon op de bus naar buiten kijken, in gedachten verzonken. Soms heb ik écht geen zin in een oud dametje haar gekwek, al helemaal niet als ze onzin uitkraamt of ze zegt wat ik wel of niet moet doen. Alsof ik een handleiding moet volgen.
Deze week zat ik op de bus. Een moeder met een pasgeborene in de draagmand. Krijsend, schoppend met de beentjes, helemaal overstuur was het kleintje. Ik richtte me tot de moeder.
"Je zou haar moeten dragen."
Wanneer ik op de bus zit met mijn jongste in de draagdoek gaat het zo:
"Hoe oud is hij?"
"2 maanden, het is een meisje."
"Ah. Slaapt ze al door?"
"Nee, en dat verwacht ik ook niet."
"Je moet wat pap in haar laatste fles doen, dan slaapt ze door."
"Ik geef borstvoeding."
"Ahja, dat heb ik ook gedaan. Maar na 2 maanden was het op, dus dan moest ik flessen geven. Zij is ook 2 maanden, zei je? Dan moet je nu ook flessen geven."
Oké, mevrouw, bedankt voor je niet correcte advies dat ik meteen de vuilbak inkieper.
Dit is 1 gesprekje uit de ondertussen 46 (ja, ik tel ze) die ik heb gehad (familie niet meegeteld). Meestal gaan ze over doorslapen, voeding en laten huilen. En vaak worden de werkwoorden 'zullen' en 'moeten' gebruikt. En 2 andere klassiekers: "Ze gaat zich teveel aan je hechten!" (Oh nee! Straks wilt ze me nog knuffelen ook! Stel je voor!) en "Je verwent haar!" (Wat nu? Verwennen? Ze is 2 maanden oud, ze beseft amper dat ze bestaat.)
Waarom moeten mensen je àltijd aanspreken als je met je kind op de arm zit? Waarom geven ze je altijd ongevraagd, soms zelfs opdringerig advies? En waarom is alles wat niet RRR is zo vreemd, geitewollesokkig of modern? Ik erger me er zo aan! Soms wil ik gewoon op de bus naar buiten kijken, in gedachten verzonken. Soms heb ik écht geen zin in een oud dametje haar gekwek, al helemaal niet als ze onzin uitkraamt of ze zegt wat ik wel of niet moet doen. Alsof ik een handleiding moet volgen.
Deze week zat ik op de bus. Een moeder met een pasgeborene in de draagmand. Krijsend, schoppend met de beentjes, helemaal overstuur was het kleintje. Ik richtte me tot de moeder.
"Je zou haar moeten dragen."
Abonneren op:
Posts (Atom)