maandag 17 maart 2014

Nachtperikelen

Ik typ dit terwijl mijn peuter naast me in het ouderlijk ligt te knorren. Papa is gaan werken.

De oudste heeft moeite met slapen. Ze wordt elke nacht wel een keer wakker. 's Avonds laat, midden in de nacht, 's ochtends vroeg. Meestal is ze meteen hysterisch. Soms gaat het over met een kus en een knuffel of een kordate "Het is slapekestijd nu."

Andere keren gaat het zoals vanavond. Snikkend lag ze met hoofd op mijn schoot, de ijsbeer in haar armen. Ik ging met mijn handen door haar haren terwijl ik een liedje zong. Na enkele minuutjes was ze vertrokken. 


Ik heb haar lekker laten liggen. 

Voor sommigen totaal onverantwoord, maar ik kruip wel lekker in een warm bed bij mijn geliefde Louise.

Schuld

Vrolijk tetteren met de baby. Even afgeleid. Een harde bonk. Gehuil.

Even was ik verdoofd. Dan schoten mijn handen haar te hulp. De jongste is van het luierkussen gevallen. Hetgeen waarvoor je altijd gewaarschuwd wordt. 

Hoewel ik haar vast hield met mijn hand, beging ze een manoeuvre en daar lag ze. Gelukkig was op de stoel naast de tafel gevallen en heeft ze er geen letsels aan overgehouden. 

Alleen gehuil. Terecht. Dus drukte ik haar stevig tegen me aan. Om ze proberen te troosten. Daarna kwamen mijn tranen. Wat had ik gedaan? 

Gelukkig is mijn dochter vergevingsgezind. De kans dat ze me dit binnen enkele jaren nog zal verwijten is klein. Het was een ongeluk. Toch voel ik me schuldig. 

Een ongeluk zit in een klein hoekje.