Vrolijk tetteren met de baby. Even afgeleid. Een harde bonk. Gehuil.
Even was ik verdoofd. Dan schoten mijn handen haar te hulp. De jongste is van het luierkussen gevallen. Hetgeen waarvoor je altijd gewaarschuwd wordt.
Hoewel ik haar vast hield met mijn hand, beging ze een manoeuvre en daar lag ze. Gelukkig was op de stoel naast de tafel gevallen en heeft ze er geen letsels aan overgehouden.
Alleen gehuil. Terecht. Dus drukte ik haar stevig tegen me aan. Om ze proberen te troosten. Daarna kwamen mijn tranen. Wat had ik gedaan?
Gelukkig is mijn dochter vergevingsgezind. De kans dat ze me dit binnen enkele jaren nog zal verwijten is klein. Het was een ongeluk. Toch voel ik me schuldig.
Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten