Vrijbrief

Ja, ik heb 2 kleine kinderen. Nee, dat is geen vrijbrief om steeds een gesprek over kinderen met mij aan te gaan. En al helemaal niet om jouw ideeën over opvoeding in het rond te smijten.

Wanneer ik op de bus zit met mijn jongste in de draagdoek gaat het zo:
"Hoe oud is hij?"
"2 maanden, het is een meisje."
"Ah. Slaapt ze al door?"
"Nee, en dat verwacht ik ook niet."
"Je moet wat pap in haar laatste fles doen, dan slaapt ze door."
"Ik geef borstvoeding."
"Ahja, dat heb ik ook gedaan. Maar na 2 maanden was het op, dus dan moest ik flessen geven. Zij is ook 2 maanden, zei je? Dan moet je nu ook flessen geven."

Oké, mevrouw, bedankt voor je niet correcte advies dat ik meteen de vuilbak inkieper.

Dit is 1 gesprekje uit de ondertussen 46 (ja, ik tel ze) die ik heb gehad (familie niet meegeteld). Meestal gaan ze over doorslapen, voeding en laten huilen. En vaak worden de werkwoorden 'zullen' en 'moeten' gebruikt. En 2 andere klassiekers: "Ze gaat zich teveel aan je hechten!" (Oh nee! Straks wilt ze me nog knuffelen ook! Stel je voor!) en "Je verwent haar!" (Wat nu? Verwennen? Ze is 2 maanden oud, ze beseft amper dat ze bestaat.)

Waarom moeten mensen je àltijd aanspreken als je met je kind op de arm zit? Waarom geven ze je altijd ongevraagd, soms zelfs opdringerig advies? En waarom is alles wat niet RRR is zo vreemd, geitewollesokkig of modern? Ik erger me er zo aan! Soms wil ik gewoon op de bus naar buiten kijken, in gedachten verzonken. Soms heb ik écht geen zin in een oud dametje haar gekwek, al helemaal niet als ze onzin uitkraamt of ze zegt wat ik wel of niet moet doen. Alsof ik een handleiding moet volgen.

Deze week zat ik op de bus. Een moeder met een pasgeborene in de draagmand. Krijsend, schoppend met de beentjes, helemaal overstuur was het kleintje. Ik richtte me tot de moeder.

"Je zou haar moeten dragen."