Die kinderartsen

Ik blijf er maar mee in mijn maag zitten en moet mijn verhaal gewoon duizend keer kwijt. Ik denk dat het een lang verhaal wordt.

De problemen begonnen al in de kraamweek. Na een geweldige bevalling, een superstart met de borstvoeding en heerlijk genieten van ons meisje begon Julie melk terug te geven. Kan op zich natuurlijk. De dame dronk zowat om het uur, als het niet vaker was, dus het leek ons heel normaal. We merkten al meteen na de geboorte dat Julie helemaal anders is dan haar grote zus. Een meisje dat wat meer aan ons zou gaan plakken, wat meer geborgenheid zou gaan nodig hebben. Eenmaal thuis kwam er 2 keer per week een kraamverzorgster. In mijn hoofd zouden Julie en ik hele dagen lekker tutten in de zetel terwijl ik de kraamverzorgster zou laten zwoegen om mijn was en plas te doen. 

Helaas draaide het anders uit. We kwamen uit het ziekenhuis en Julie begon te huilen. Niet gewoon huilen, nee, krijsen. Dagenlang. Nachtenlang. De draagdoek en de borst boden soelaas. Naast het teruggeven van melk en het krijsen, begon ze ook ademhalingsproblemen te krijgen, ze ging hikken, overstrekken, had veel krampen, niezen, ... Voor ons was het duidelijk: ze had reflux (Louise had ook reflux). Ook de kraamverzorgster, die meer aan het tutten was met de baby dan ik, want ik probeerde slaap in te halen als zij er was, dacht ook in die richting. 

We maakten een afspraak met de kinderarts (Dr. D). Ik had ondertussen mijn verhaal al eens gedaan op D&V en daar werd er gezegd dat het ook een koemelkallergie kon zijn, of dat er misschien ergens een blokkade zat. Ik ben iemand die vooral veel op artsen vertrouwt, dus ik dacht: "We zien wel wat de arts zegt, zij heeft ervoor gestudeerd." Bij de dokter bespraken we de symptomen en gaf ik een aantal keer aan dat men mij had gezegd dat het misschien ook een koemelkallergie kon zijn. Volgens haar was dat onzin, was er maar een heel klein percentage van de zuigelingen allergisch. Dus de conclusie was reflux. Er werd medicatie voorgeschreven. Ze gaf ook gelijk nog een ander voorschrift mee voor als de ene medicatie niet zou werken. De eerste medicatie werkte inderdaad niet, de tweede ook niet. Er werden onderzoeken in het ziekenhuis gedaan. Er werd bloed afgenomen, urine afgenomen, een echo van hoofd en buik (uit de onderzoeken kwam niets voort). Er werd nog andere medicatie voorgeschreven. Maar het hielp niet. Dus ik belde weer met Dr. D. Ze zei dat we het met de medicatie toch nog even moesten aankijken. Soms heeft medicatie wat tijd nodig. Tot woensdag, zei ze. Als er dan niets is verandert, zou Dr. D Julie laten opnemen en zou er verder gekeken worden. Dus ik wachte, en het werd erger. Veel erger. Tegen die woensdag zat ik er compleet door. De kraamverzorgster zei dat ik naar de kinderarts moest bellen. Dr. D vroeg aan mij of ik het niet nog een dag kon aankijken. Met tranende ogen keek ik naar de kraamverzorgster die mij met een bemoedigend knikje liet weten dat ik me niet zo mocht laten afschepen. Dus ik zei heel kordaat tegen Dr. D dat ze Julie onmiddellijk moest laten opnemen. 

Diezelfde middag werden we verwacht op de spoedafdeling. Helaas ging Dr. D net op dat moment voor 2 weken op verlof. Dr. V zou haar vervangen. Bij aankomst in het ziekenhuis kwam er eerst een assistent-arts Julie onderzoeken. Daarna kwam Dr. V. Al meteen kon ik uit zijn houding opmaken dat hij mij een veel te ongeruste moeder vond die het weer niet aankon. Hij wist mij te vertellen dat er met borstvoeding altijd alleen maar problemen zijn en dat het voor niets goed is. Daar stond ik dan, ik die zoveel moeite had gedaan om goed voorbereid te zijn. Ik, die zo graag het beste aan mijn kind wilde geven. Op dat moment werd ik heel erg wantrouwig. Dr. V zei me ook, nee, sorry, beval mij dat ik naar huis zou gaan en zou gaan uitrusten. Mooi niet, dacht ik. Ik kom niet naar het ziekenhuis zodat de verpleegsters voor oppas kunnen spelen, daarvoor ben ik wel naar oma. Ik wil verdomme weten wat er met mijn kind scheelt! 

We kregen een kamertje op de pediatrie. Er werd een PH-metrie gedaan (dan wordt er een sonde via haar neus vlak boven haar maag geplaatst, dit meet het aantal keer zuur dat er op komt). 24u moest de test duren. Ik moest ook opschrijven wanneer ze neerlag, wanneer ze de borst kreeg. In het ziekenhuis was ze wat rustiger. Maar ik heb daar toch ook 's nachts met Julie in de draagzak rond gelopen om haar in slaap te krijgen. Het viel de verpleging ook op dat ze enorm veel huilde. Volgens hen legde ik haar ook veel te vaak aan en zou ik haar gaan overvoeden en kwam alles daardoor. Ik vroeg aan hen of ik met de lactatiekundige van het ziekenhuis kon spreken. De ene verpleegster wist niet eens wat dat was. De andere wist mij te vertellen dat zij niet meer als lactatiekundige voor het ziekenhuis werkte, maar wel op zelfstandige basis en dat zij mij dus niet in het ziekenhuis zou verder helpen. 

De dag na de opname kwam Dr. V ons de uitslag van het onderzoek meedelen. Er kwam slechts 1 procent van de tijd zuur op. Geen reflux dus. Toch werd er medicatie meegegeven. Ook kreeg ik van Dr. V het advies om over te stappen op kunstvoeding en de melk ik te dikken. Toen ik aangaf dat ik mijn melk ook kon afkolven antwoordde hij heel ongeïnteresseerd: "Ja, dat kan ook. U doet maar." 

Thuis kreeg ze dus medicatie en ingedikte moedermelk. Het leek allemaal te beteren. Een week later moesten we weer op consultatie bij Dr. V. Ik vertelde opgelucht dat ze al veel minder huilde. Dus we gingen door met de behandeling. Niet veel later kregen we alles dubbel en dik terug. Julie sliep helemaal niet meer, ook niet meer in de draagdoek. Ze spuugde een hele dag door, tijdens het voeden, na het voeden, voor het voeden. Krampen had ze constant. De ademhaling was heel erg piepend en terug ging ze veel hikken en niezen. Plots kwam er ook uitslag op haar gezicht. 

Ik besloot niet meer naar de kinderarts te gaan maar het advies van andere mama's op te volgen. Ik schrapte de yoghurt, melk en room uit mijn voeding. Ik was 3 dagen daarmee bezig toen ik op mijn wekelijks haakavondje een dame van La Leche League ontmoette. Na mijn verhaal en een snelle blik op mijn dochter wist ze bijna zeker dat het een koemelkallergie was. Ze zei me dat ik best op een streng koemelkvrij dieet kon gaan en dat we het heel snel zouden gaan merken als het effectief dat was.

De problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Weinig spugen, dagen zonder krampen, een vrolijk, lachend meisje, slapen, ... Heerlijk! Ons probleem was opgelost!

Ik bleef wel met een naar gevoel in mijn maag zitten. Die onderzoeken, dat wekenlang laten aanslepen, verschillende medicamenten, het had allemaal niet nodig geweest! Deze week schraapte ik mijn moed bij elkaar en belde ik Dr. D. Ik vertelde haar mijn verhaal. Onderstaande reacties kreeg ik van haar:
"Ja maar ze krijgt toch moedermelk? Geen koemelk?"
"Koemelk wordt omgezet in moedermelk, dus dat kan niet, hoor!"
"Slechts een klein gedeelte van de kinderen reageert erop."
"Ik heb u slechts 2 keer gezien, dus ik kan daar echt niet op afgaan."
"Je zet mensen niet zomaar op dieet." (nee, maar je geeft wel zomaar medicatie aan een pasgeborene)
"En als je op dieet bent, kan je bijna niets meer eten, eh. En ja gaat zoveel tekortkomen, ook je kind. Je doet meer kwaad dan goed."
"La Leche League? Nog nooit van gehoord."
"Waarschijnlijk heeft geen kma maar is het gewoon mettertijd over gegaan."

De stoom kwam uit mijn oren! Zo boos was ik! Ik wilde haar gewoon laten weten dat we het probleem hadden gevonden en haar voorzichtig vertellen dat een bijscholing over borstvoeding (ik had dat nog niet eens uitgesproken) misschien wel kon helpen. Ik wilde dat mochten er nog mama's komen met een gelijkaardig verhaal dat er ook gekeken werd naar een mogelijke koemelkallergie. 

Haar reactie heeft mij zo boos gemaakt dat ik een klacht heb ingediend bij het ziekenhuis waar ze is mee verbonden. Een klacht over het gedrag van Dr. V naar mij toe en een klacht over het de gebrekkige kennis van de beide artsen over borstvoeding. Ik vind dit essentieel voor een kinderarts. Een arts die ook gaat over de voeding van kinderen, een arts die invloed heeft op de keuzes van de ouders. Een arts die borstvoeding op de eerste plaats zou moeten zetten. 

Door deze situatie ben ik het vertrouwen in de artsen een beetje verloren.