Peuterpubertijd

"Nee, Louise, laat liggen."
"Louise, ga van de tafel af."
"Nee, je mag niet nog een koekje."
"LOUISEEEEEEE STOP MET ZEUREEEEEEEEEEEEEN."
"Louise!"
"Louise!"
"LOUISE!"

"Nee, Louise!" Dat zeg ik zowat een hele dag door. Oren heeft ze niet meer, die is ze ergens kwijt gespeeld (mocht je ze vinden, gelieve terug te sturen). Alles wat niet mag is interessanter dan ooit tevoren. Doodsangsten, sta ik, als mama door. Plots wilt ze die ene broek niet meer aandoen, lust ze geen wortel meer en wilt ze alleen maar haar versleten schoenen aantrekken.

Vol overgave werpt ze zich op de grond, alsof de liefde van haar leven haar heeft achtergelaten. En dat 5 keer op 200m. Terwijl mensen erop staan te kijken, wat commentaar geven (stilletjes, tegen hun gesprekspartner) sta ik er naast en wacht tot ze is uitgeraasd om dan weer verder te gaan.

We kunnen niet meer gewoon langs de bakker lopen, of daar is alweer een woedebui. Rustig winkelen is ook niet meer aan de orde, want ze wilt met alles spelen. Wanneer ik in de toiletten van de Hema de jongste probeer te verschonen loopt ze heel de tijd weg. In de apotheker wilt ze alle tutjes uit proberen, bij de groenteboer schreeuwt ze het uit omdat ze een banaan wilt, in de supermarkt loopt ze weg, in kledingwinkels veegt ze haar neus af aan de kledingstukken, ...

Wanneer we thuis komen haalt ze heel haar speelgoedbak uit, wilt ze niet meer opruimen, lust ze plots geen worteltjes meer en heeft ze geen zin om te slapen.

Als ik dan rond 22u eindelijk in de zetel kan zitten, natuurlijk zelf nog niet gegeten hoor ik Julie sabbelen aan haar handjes en weet ik dat het tijd is om te tutten met haar. Papa komt thuis, ziet het ontplofte huis, en mij uitgeput in de zetel hangen.

"Je hebt precies niet veel gedaan, he, vandaag."