Dat was de jongste* mishandeling van mij naar mijn dochter toe. Het begon toen ze nog in mijn 'veilige' buik zat. Ik botste overal tegenaan met mijn buik. Tja, ik was dat natuurlijk ook niet gewoon en dacht dat ik nog steeds heerlijk slank was. De weken en maanden erna waren het voornamelijk nog lichte ongevalletjes. Als ik haar vast had, botste ik wel eens met haar tegen de deur omdat ik nog steeds dacht zo heerlijk slank te zijn.
9 maanden oud was ze. Het was een ramp. Ik had haar vast, ze wilde getroost worden. Met speelgoed wilde ik haar afleiden. Dus ik bukte me bij de speelgoedbak. Ik verloor het evenwicht en zij knalde met haar gezicht tegen de houten speelgoedbak aan. Een grote, blauwe plek op haar wang. Nog nooit had ik me zo schuldig gevoeld.
En sindsdien is het om zeep. Blauwe plekken, grote builen, schaafwonden en dikke tranen. Opgroeien kan niet zonder. Gelukkig hebben ze mama nog (hoewel zij wel een deel van de verwondingen ongewild aanbrengen) om met lieve, zachte zoenen de pijn weg te kussen van hun kleine kapoenen.
*Ik wilde 'laatste' typen, maar dat zou optimistisch en naïef zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten