Zucht. Blaas. Puf. Nog even tanden bijten.
Vijf. Zes. Zeven.
Tanden bijten. Niet boos worden. Accepteren.
Acht. Negen. Tien.
Oef, gedaan. We kunnen weer adem halen.
Een zeurende dochter op de bus. Oh, the joy. Na een vermoeiende dag op school ga ik de kindjes met de fiets ophalen van het kinderdagverblijf. De oudste komt al jammerend aangerend alsof ze me wekenlang niet heeft gezien en ze zwaar mishandelt is geweest.
Terwijl we naar het station fietsen krijg ik een heel verhaal over 'Masje' en 'Isa', blokken en ballen. Maar dan is de vrolijkheid voorbij. We moeten even wachten op de bus. Zeuren achter koekjes, zeuren achter water, zeuren achter een olifant, weglopen, rollen op de grond. Mijn emmertje begint zich te vullen. Ik probeer haar zo goed en zo kwaad mogelijk bezig te houden door een koekje te eten, een filmpje te kijken, spelletje te spelen.
Op de bus gaat het zeuren verder. Na vijf minuten zet ze haar keel open. De ogen van de medereizigers prikken in mijn rug. Gefluister. Verwijten. We proberen nog een filmpje of een spelletje, maar het werkt niet. Het emmertje is al bijna vol. Kleine zus is moe en begint ook te jammeren. Emmertje vult zich sneller.
Grote zus heeft het ondertussen op een krijsen gezet. Ik zie dat we bijna thuis zijn. Ik tel tot tien.
We stappen uit de bus en het is gedaan. Grote zus is weer vrolijk en kleine zus slaapt. Een overwinning.
De volgende ochtend zwaait grote zus me uit alsof er nooit iets is gebeurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten