De laatste week vliegen de emoties weer in het rond. Verdriet, angst, vreugde, nervositeit. Het is zo spannend! Ik heb door de VDAB de mogelijkheid gekregen om (hbo) Verpleegkunde te studeren. Een kans op een hoger diploma. Een kans op een goed inkomen én een toffe job. Maar het is verdrietig dat de jongste niet meer altijd bij me zal zijn. Ik zal haar (en zus natuurlijk ook) erg missen. Het kleine ukje volledig uit handen geven 'bij vreemden'. Gelukkig ken ik de juffen op het kinderdagverblijf al aardig. Ze zijn erg lief. Maar toch... Alles in mij schreeuwt om dat kleine ukje dicht bij te houden en te beschermen. Ik ben bang dat ukje het daar niet fijn zal vinden, hoewel zus dol is op de juffen en altijd met hele verhalen naar huis kwam. Ik ben ook bang voor de opleiding zelf. Iets van onbekend terrein? Zal het wel lukken? Zal ik het allemaal begrijpen? Zal ik het allemaal kunnen bolwerken?Maar, ik onthoud, het is een investering in de toekomst. En de toekomst is belangrijk, het is de toekomst van mijn meisjes.
*6 maanden voor de bevalling op rust door premature contracties en 6 maanden na de geboorte om te genieten van mijn vers geperst ukje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten